Birhan Keskin [Turkey]
DELİLİRİKLER II
Aslında
hazin bir öyküdür bu
anlatmaya yakışmaz sesiniz
yanımdaki bütün sandalyeler boş,
alabilirsiniz.
Oturunuz.
…bolerokuşlarlaleliihvan
birden, gaseyan…gaseyan…gaseyan.
…sonra sarışın kadınlar esmer olup
balkonlara çıktılar
ben terk ettim beyaz çerçeveli bir fotoğrafı
ve dönmedim bir daha.
Resmim,
zayıf yüzlü, gülümsemeye yakın neredeyse
hastane penceresine dayalı
ahşap ve toz kokan bir gecede çekilmişti.
Gaseyan…
yıllar sonra kente çıktım
örümcek ağlarının, paslanmış kapıların ardından
kente çıktım,
yıllardır sallanan bir sandalyenin ardından
tozlar içinden,
uzaklara ve karalara yazıldığım mektuplardan
beyaz çerçeveli bir fotoğraftan,
gaseyan.
Burkuldum ve ağladım
kırmızı bir danstı her şey, oynadım.
tenim ve ellerim yoktu
kimse görmedi.
Kimse görmedi, saçlarım uzamadı yıllardır.
CRAZY LYRICS II
In fact
it’s a pathetic tale
explaining doesn’t suit your voice
all the seats next to me are empty
you can take one.
Sit down.
…bolerobirdstulipfriends
suddenly, gaseyan… gaseyan… gaseyan…
… then the blond women became brunette
went out onto balconies
I abandoned a white framed photograph
and never returned.
My picture,
thin faced, almost near smiling
propped against a hospital window
taken in a night smelling of wood and dust.
Gaseyan…
years later I entered the town
through spiders’ webs and rusted doors
I entered the town
for years passed the rocking chairs
through dust
through the letters written to distances and darknesses
through the white frame of a photograph,
gaseyan.
I was twisted and cried
everything was a red dance, I danced.
I had no skin and no hands
no one saw.
No one saw, my hair didn’t grow for years.
—Translated from the Turkish by George Messo
APOLLON I
Bendim,
yaşadım yıllarca
bir apollon tapınağında
saçlarımı ve gözlerimi edindiğim
yıldızlara yaslanıp ağladım,
büyüdüm.
Oyuncaklarım sevgisizlikten öldü
sular bastı kentimi
sütunlar altında kaldım
tarih ve yosun altında
denizin eskittiği gülücükler altında
şimdi,
her yağmur eskitir
her yağmur ıslatır
kapı aralığından öptüğüm çocukların
anılarını.
APOLLO I
I was me,
I lived for years
in a temple of Apollo
I obtained my hair and eyes
I leaned on stars and cried,
I grew.
My dolls died from lack of love
water filled my city
I was stranded beneath columns
beneath history and moss
now
under smiles worn by the sea,
all rain wears out
all rain wets
the children’s memories
I kissed between the gap in the door.
—Translated from the Turkish by George Messo
APOLLON II
Yolculuklarda bir anı
giz kaldım caddelerinizde
kırık..insan..sonra
cam şaşkınlığı.
Bilme, tanıma beni
merdivenleri üçer beşer çıkmanın
sevinci yok içimde,
göğsümü sıyırıp duran şu kurumuş asma dalı
uzak bağ günlerinden kaldı.
Tekerrür,
yağmurun beton dansı
biriktiğim kapı aralıklarından
gördüm ışık ve camın ağlayışını.
Bilme, tanıma beni
gördüm, eski miydi çok zaman mı oldu
deniz taşlarının susuz rengini.
Şimdi yüzümde büzüşen çığlık
ağzımda acının gramersiz adı.
APOLLO II
A moment on journeys
I remain a mystery on your streets
broken… human… later
the bewilderment of glass.
Know not, deny me
your scaling of the stairs three at a time
no joy within me,
this dried hanging branch that stops and scrapes my breast
distant bond remaining from your days.
Repetition,
the rain’s concrete dance
I saw the weeping of light and glass
behind doors I’d assembled.
Know not, deny me
I saw, was it old, did much time pass
the sea-stone’s waterless color,
now the puckered scream on my face
pain’s grammarless name in my mouth.
—Translated from the Turkish by George Messo
| 
